خطبه 186
خطبه 186
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَیْهِ السَّلام
فِی التَوْحیدِ وَ تَجْمَع هذِهِ الْخُطْبَة مِنْ أُصولِ الْعِلْمِ ما لا تَجْمَعُهُ خُطْبَةٌ
از خطبه هاى امام(علیه السلام) است
که درباره توحید ایراد فرموده و آن قدر اصول علمى در آن گرد آمده که درهیچ خطبه اى وجود ندارد.
خطبه در یک نگاه :
امام(علیه السلام) در این خطبه درباه صفات خدا داد سخن سر داده و بیش از هفتاد وصف از اوصاف الهى را در آن بیان کرده است که در هیچ خطبه دیگرى گستردگى ذکر صفات جلال و جمال، در این حدّ دیده نمى شود.
و سزاوار است که آن را به منزله سوره توحید ـ که در روایات به عنوان یک سوم قرآن شمرده شده است ـ در نهج البلاغه بدانیم
این خطبه در واقع یک بخش است و آن شرح اسما و صفات خداست; ولى آن را با کمى مسامحه مى توان به سه بخش تقسیم کرد
بخشى درباره صفات ثبوتى خداوند سخن مى گوید
و بخشى دیگر درباره صفات سلبى
و بخشى هم به قدرت پروردگار در مسأله معاد و بازگشت انسانها به زندگى مجدّد اشاره دارد.
در مجموع، هر کس این خطبه را با دقّت بررسى کند مى داند که هرگز فیلسوفان الهى جهان در گذشته و حال خدا را این گونه دقیق و روشن، زیبا و جالب معرفى نکرده اند و حتى اگر مطالعه کننده مسلمان هم نباشد بر گوینده این سخنان هزاران آفرین مى گوید.
